Van een PR naar 0 en weer verder

Bijna twee maanden geleden liep ik op een bloedhete dag een PR op de 5 kilometer. Voordat ik begon had ik geen idee hoeveel ik ging lopen, maar wel dat het niet heel veel spannends zou worden. Tijdens het rennen merkte ik al dat mijn snelheid hoog lag. Ik was sneller dan ik normaal liep en ik zag een mooie PR voor ogen. Ik besloot om 5 km te lopen en liep dit in 29:52. Dit was ruim 2.5 minuut sneller dan mijn eerdere PR, en hoewel ik mij normaliter totaal niet focus op een tijd, vond ik dit toch wel heel tof.

Twee dagen later begon ik aan mijn tweede rondje van die week. Dit keer op een rustig tempo, ik zag wel vanzelf hoe ver ik wilde gaan. Toen ik de 8 km had gepasseerd (daar lag mijn grens de laatste tijd), wilde en kon ik door. Ik voelde me goed, had mijn ademhaling onder controle en was nog lang niet moe. Ik liep de 9 voorbij en zag de 10 al aan de eindstreep. Sinds ik echt fanatiek ben begonnen met hardlopen was 10 km en doel dat elke keer vlak voor mijn neus werd weggegrepen.

Een jaar nadat ik was begonnen, ook toen zat ik rond de 8 km per sessie, raakte ik geblesseerd. Vlak voordat ik ook maar 1 keer 10 km kon lopen, terwijl hij zo dichtbij was. Een korte verstapping in de berm zorgde ervoor dat ik een half jaar ”uitgeschakeld” was. Ik liep in die maanden wel, maar dat waren sessies van zo’n 2-4 kilometer, met wandelen tussendoor. Toen ik eindelijk groen licht had gekregen en ik weer mijn lopen goed kon oppakken, wilde ik het nog rustiger aan doen. Het zou me toch niet gebeuren dat ik wéér geblesseerd zou raken.

Tijdens het bovengenoemde rondje, zag ik die 10 km dus al liggen. Die 10 km die mij een jaar daarvoor niet gelukt was. Mijn enthousiasme won het van mijn verstand, want ik dacht niet na over die 5 km die ik 2 dagen daarvoor op een snelheid had gelopen die ik normaal nooit aanhoudt. Ik liep door en liep 10.1 km. Eindelijk.

Een aantal dagen daarna weer een stukje lopen. Een klein stukje, niet te lang. Even mijn energie kwijt en toch nog even bewegen. Tijdens de eerste km voelde ik het meteen. Een scherpe, stekende pijn in mijn knie. ”Zal wel” dacht ik toen nog, en ik liep stug door. Ik wilde minstens 5 kilometer lopen, en ik hoopte dat ik de pijn er misschien nog wel uit zou lopen. Iedereen heeft wel eens een pijntje, toch? Ik besloot uiteindelijk om 6.3 km te lopen en daarna richting huis te gaan.

De rest van de week had ik last van mijn knie tijdens lopen, fietsen en wandelen, maar ik had nog geen paniek. Misschien had ik iets verstapt en trok het vanzelf wel weer weg. Ik besloot om 3 dagen daarna alsnog een stukje te gaan, maar dit zette mij direct met beiden benen op de grond. Ik was nog geen 2 ontzettend pijnlijke kilometers onderweg toen ik vanwege de pijn moest stoppen. Tijdens het rennen had ik het gevoel dat er messen in de knie werden gestoken. Ik wandelde boos en gefrustreerd naar huis en de dagen erna kon ik nauwelijks meer lopen van de pijn. Ondertussen loop ik nu al weer bijna een maand bij de fysio en is er nu besloten dat ik word doorgestuurd naar het ziekenhuis om toch een aantal dingen uit te sluiten.

In die twee jaar dat ik nu loop, is het dus al 2 keer fout gegaan. Ik heb vaak gedacht om gewoon te stoppen, wat heeft het toch weer voor zin als je elke keer weer geblesseerd raakt. Ik ben blij dat ik een sterke discipline heb, want ik ben gek op het lopen en de gevoelens die daar bij horen en ik wil helemaal niet stoppen, maar in dit soort situaties zakt de moed je wel in de schoenen. Mijn tips? Hardlopen blijft een flinke aanslag op je lichaam dus doe het rustig aan. Zelfs als je al een lange tijd loopt, probeer niet in 1 keer heel veel kilometers extra te lopen en heb vooral geduld. En luister naar je lichaam!

Ik ga op voor een goed herstel en hopelijk kan ik dan over een tijdje weer pijnloos lopen en kan ik gauw nog een keer die 10 aantikken. 1 keer is niet genoeg, natuurlijk.

Liefs, Susan
Bloglovin Instagram