Lieve Jim,
Ik ben deze blogpost al tig keren opnieuw begonnen, omdat ik niet de juiste woorden kon vinden. Ik heb in mijn blog leven nog nooit zoveel moeite gehad om een artikel te schrijven. Er zijn altijd wel dagen geweest dat ik minder zin had, maar de inspiratie was er altijd. Ik kon de woorden op het (digitale) papier zetten en dit koste mij geen moeite. Tot nu. Het schrijven van dit artikel schuif ik al weken vooruit. Een artikel waarvan ik wist dat ik hem ooit zou moeten schrijven, maar niet zo snel. Maar toch is mijn ergste nachtmerrie waarheid geworden: wij hebben op 21 augustus afscheid moeten nemen van Jim.
Ik weet nog goed dat wij jou gingen ophalen. Volgens mij ging ik van groep 7 naar groep 8 en was het zomervakantie. Samen met mama ging ik meerdere keren even kijken, totdat het moment daar was en wij je écht mee naar huis mochten nemen. De hele weg naar huis mocht jij bij mij op schoot: de eerste en ook de laatste keer dat dit toegestaan was ;). Ik weet nog goed dat de fokker benadrukte dat de eerste bij wie die op schoot zou zitten, hij het meest aan zou hechten. Of dit voor jou echt zo is geweest durf ik niet te zeggen, maar ik weet dat het andersom wel het geval is geweest.
Mijn lieve Jim. Zoals ik vaak tegen iedereen zei: mijn hart spoelt over als ik naar jou kijk. Mijn hart spoelt nog steeds over als ik foto’s van jou zie. Ik denk niet dat ik ooit zoveel van een huisdier heb gehouden. Toen ik afgelopen augustus vertrok richting Zweden ging het niet goed met jou en afscheid werd er genomen, maar ik had nooit verwacht dat het een écht afscheid zou zijn. Iedereen was er van overtuigd dat jij er weer bovenop zou komen en ik je over een half jaar weer zou zien.
Het was te vroeg. Veel en veels te vroeg. Maar er was geen twijfel over mogelijk dat wij jou langer bij ons konden houden, hoe graag we dat allemaal gewild zouden hebben. En dus lieten we je gaan. Een moment waar ik fysiek bij had moeten zijn, en niet met een facetime verbinding. Een moment waar ik je had willen aaien en knuffelen en had willen vertellen dat het goed zo was.
Ondertussen zijn we alweer vier weken verder en gaat het leven door. Mijn nieuwe leven hier in Zweden, maar ook het leven terug in Nederland. Ik heb een heleboel afleiding, maar toch gaan tijdens elke vrije minuut mijn gedachten uit naar jou. Het besef dat ik jou niet zal zien als ik over 4 maanden thuis kom doet pijn en is iets waar ik liever nog niet over na denk. Het is ook iets waar ik nog niet over na kan denken op dit moment.
Lieve Jim, bedankt voor alles. Bedankt voor alle gevonden hockeyballen, alle rondje ’s ochtends en ’s avonds en allerlei andere sullige dingen waarmee je ons elke keer weer aan het lachen maakte. Bedankt voor al jouw liefde. Ik had mij geen betere hond kunnen wensen en ik houd met heel mijn hart van jou. Voor altijd, Sjimmie <3
Hennie says
12 september 2017 at 06:18Wat een ontzettend mooie ode aan je trouwe vriendje. Wat zal dit een gemis zijn. Mooi verwoord! Knuffel erbij.
Susan says
12 september 2017 at 11:01Dankjewel Tut <3
zazazoobeauty says
12 september 2017 at 08:01Mooi hoor
Romy says
12 september 2017 at 08:12Jeetje, ik krijg echt een enorm brok in mijn keel en kippenvel bij het lezen van dit artikel. Zo ontzettend verdrietig dat je je lieve vriendje hebt moeten laten gaan en dan ook nog in de tijd waarin je in Zweden zit. Wat een prachtige ode aan hem! Heel, heel erg veel sterkte! <3
Susan says
12 september 2017 at 11:02Dankjewel Romy, lieve reactie <3
Marije says
12 september 2017 at 08:40Mooi geschreven .
Ongelovelijk wat een impact een hond op je leven kan hebben. Dat realiseerde ik mij pas toen Spike er niet meer was.
Susan says
12 september 2017 at 11:02Bizar he? Het blijven bijzondere beesten.Knuffel! X
Alyssa says
12 september 2017 at 09:25Mooi geschreven, ik kan me voorstellen dat je ontzettend verdrietig bent. Ik mis mijn hondje ook nog iedere dag. Veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies.
Susan says
12 september 2017 at 11:03Dankjewel Alyssa <3 Jij ook nog veel sterkte.
levendeloes says
12 september 2017 at 10:04Wat een emotioneel artikel, je hebt het heel mooi verwoord. Het lijkt me super moeilijk en verdrietig om je huisdier te verliezen, zeker als je in het buitenland zit.. Hopelijk kun je het een plekje geven.
Beautycurls says
12 september 2017 at 11:00Heel mooi geschreven Susan. Wat super naar dat je er niet bij kon zijn toen hij overleed. Ik wens je al het goede toe en hoop dat je je verdriet een plekje kan geven.
Susan says
12 september 2017 at 11:03Dankjewel voor je lieve reactie <3
Neli says
12 september 2017 at 12:42Wat een lieve woorden voor jouw lieve vriendje, suus, ik voel met alles met je mee, hoor lieverd! Dikke kus
Chelsey says
12 september 2017 at 18:21Ik kreeg echt tranen in mijn ogen tijdens het lezen van dit artikel. Mooie woorden. Ik hoop dat je dit een plekje zal kunnen geven en vooral met een glimlach terugdenkt aan Jim <3
Cassandra Marie says
12 september 2017 at 20:14Wow, enorm mooie woorden. Veel sterkte meid x
Claire says
12 september 2017 at 20:53Jeetje wat ontzettend naar lieve Susan. Jim ziet er echt uit als een super lieve hond, en dat zeg ik als iemand die doodsbang is voor honden. Heel pijnlijk dat je hem moet laten gaan maar prachtig dat je hem hebt ontmoet. Ik wens je veel sterkte <3
Laura says
12 september 2017 at 23:50Wat een mooie woorden aan Jim. Hopelijk valt het verwerken mee en kan je terugkijken naar de fijne tijd die jullie hadden.
Tricia McCoy says
13 september 2017 at 15:29Wat mooie woorden. Ik begrijp je pijn, het is altijd zo moeilijk om een huisdier te verliezen. Je zal hem zeker nooit vergeten! Sterkte!
Mariëlle says
13 september 2017 at 19:35Aaaah <3 Ik weet hoeveel je van een hond kunt houden, dus heel veel sterkte <3
Annika says
14 september 2017 at 16:14Mooie post! Een heel lief en warm eerbetoon naar Jim! Heel naar dat je er niet bij kon zijn, nog een keer sterkte!
Sammie says
15 september 2017 at 22:31Lijkt me vreselijk dat je er niet bij hebt kunnen zijn, kan me het verdriet goed voorstellen. Ik moest begin dit jaar afscheid nemen van mijn hond en hoewel de scherpe randjes slijten mis ik hem nog steeds. Sterkte!
Isabelle says
25 september 2017 at 22:11Kippenvel! Prachtig verwoord! Ik ben mijn beste maatje jn februari verloren en in had nooit gedacht dat het zo moeilijk zou zijn. Hij was echt alles voor mij en ik mis hem nog steeds elke dag! Soms kijk ik naar de klok en wil ik automatisch de hondenriem pakken omdat het tijd is voor zijn uitje, dat zal nog wel even duren voordat het helemaal uit mijn systeem is.
Susan says
25 september 2017 at 22:43Veel sterkte Isabelle <3 Ik begrijp precies hoe je je voelt.
Iris Kemper says
7 oktober 2017 at 23:17Wauw een traan moeten laten, wat moet dit ongeloofelijk moeilijk zijn. Ik heb zelf ook een golden retriever en zij is mijn beste, trouwste vriendin en ik herken de onvoorwaardelijk liefde. Wat een nachtmerrie moet dit zijn, ik wens je heel veel liefde en sterkte toe!
Susan says
8 oktober 2017 at 07:23Dankjewel Iris <3