Persoonlijk: a New Chapter awaits

Vandaag is het zo ver. Dinsdag 15 augustus, de dag waar ik ongeveer driekwart van afgelopen schooljaar naar heb uitgekeken. In oktober begon ik met het proces en in februari van dit jaar moest ik mijn officiële drie keuzes doorgeven. Ik werd uitgekozen voor mijn eerste keus en kreeg te horen dat ik het schooljaar 2017-2018 mocht beginnen in Zweden, in de stad Linköping. En vandaag is het tijd om Enschede echt te verlaten.

Toen ik in 2015 het hoofdstuk middelbare school afsloot, had ik geen idee wat mij te wachten stond op de universiteit. Ik had de tijd van mijn leven gehad op de middelbare en kon alleen maar hopen dat de universiteit dit kon overtreffen. Eenmaal begonnen op de universiteit, bleek dit erg tegen te vallen. Waar ik hoopte zo ontzettend te groeien, had ik het idee dat ik stil stond: ik kon mijn weg totaal niet vinden op de universiteit en de werkdruk lag hoog. Deze werkdruk kon ik wel aan, het VWO was immers ook niet altijd een pretje. De nieuwe manier van naar school gaan was echter iets waar ik mij totaal niet op had voorbereid. Ik voelde mij niet thuis tussen al die mensen in een collegezaal. Ook bleek het houden van contact met de mensen van de middelbare school een stuk lastiger dan verwacht. Waar ik het laatste jaar op de middelbare afsloot als een nieuw persoon die mega enthousiast was om verder te groeien, veranderde ik op de universiteit steeds meer in mijn oude zelf, die ik halverwege de middelbare school juist zo gretig had achtergelaten.

Toen ik langzaam begon te wennen aan de werkdruk en mijn eerste half jaar op de universiteit voorbij was, besloot ik het anders aan te pakken. Het contact met de mensen van de middelbare school was inmiddels voorbij en mijn focus lag vooral op het studeren. Hoewel het verbreken van het contact achteraf een van de betere beslissingen is geweest, voelde het toentertijd totaal niet zo. Een groep mensen met wie je 4-6 jaar intensief mee hebt opgetrokken en alles mee hebt gedeeld, zijn niet mensen die je zomaar kunt verwijderen uit je leven. Ik ontmoette op mijn studie nieuwe mensen en trok de rest van het schooljaar met hun op. De zomervakantie begon en ik keek een stuk positiever richting het tweede jaar.

In de zomervakantie besloot ik het heft in eigen handen te nemen en zelf lichtpuntjes te creëren: ik begon met het schrijven op mijn blog. Een blog waar ik al jaren over na aan het denken was, maar telkens dacht dat het niet interessant genoeg was voor anderen om te lezen. Wie interesseerde zich in mij? Ondertussen ben ik daar wel op teruggekomen: er zijn elke maand weer duizenden bezoekers die mijn waterval aan woorden interessant vinden. Het nieuwe schooljaar begon en hoewel het leven op de universiteit niet veranderd was, voelde het wel anders. Naast het halen van mijn tweede jaar had ik een nieuw doel: het blijven bijhouden van mijn blog.

En ik schreef. Ik schreef over mascara, lipstick en gezichtsverzorging. Ik schreef over dagjes weg, waarna uiteraard een shoplog volgde en over mijn study abroad proces. Bij alles wat ik meemaakte schoot mijn blog door mijn hoofd. Ik maakte duizenden foto’s en deelde slechts een fractie van deze met jullie op Instagram. Ik postte zelfs Instagram Stories waarin ik tegen jullie praatte: en jullie vonden het leuk. Ook schreef ik over minder oppervlakkige onderwerpen, zoals het stoppen met de pil en mijn artikel over eenzaamheid. Na een jaar stil staan, voelde ik mijzelf eindelijk weer groeien.

Ik sloot mijn tweede jaar af zonder problemen. Er kwam op alle beloofde dagen een blogpost online. Ik besloot naar het buitenland te gaan. Een half jaar lang, een compleet nieuwe start. Een nieuw begin, waarvan ik alleen maar durf te dromen dat het brengt wat ik hoop dat het brengt. Dat het mij brengt wat ik eigenlijk twee jaar geleden al verwacht had. En mocht het brengen wat ik hoop: I’ll damn sure be ready for it.

Liefs, Susan
Bloglovin‘ Instagram Facebook